Παναγιώτης  Χατζέλλης

Ο πατέρας μου γύρισε από την Αλβανία  με κρυοπαγήματα 

και θραύσματα  όλμου στο σώμα του  

........................................................................................................

Συνέντευξη της Mυρσίνης Καραδημητράκη 

με τον παππού  της Παναγιώτη Χατζέλλη, 87 χρονών

στη  Θερμή στις 23/10/2017

> Ο παππούς μου λέγεται Παναγιώτης Χατζέλλης και είναι 87 χρονών. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1929. Τον καιρό της Κατοχής ήταν 11 χρονών. Οι αναμνήσεις του από τον πόλεμο του 1940 και την κατοχή  πολλές . Όταν το ζήτησα-με αφορμή την εθνική μας επέτειο-να θυμηθεί κάποιες , μου είπε:   

....................................................................................................................................

 > Το 1940 ήμουν  μόλις 11 χρονών αλλά θυμάμαι καλά την πείνα και την δυστυχία. Ο κόσμος φοβόταν να κυκλοφορήσει στους δρόμους. Υπέφεραν πολύ.

....................................................................................................................................

> Αρκετοί από τη Μυτιλήνη πολέμησαν με τον τρόπο τους, περισσότερο με προκηρύξεις παρά με όπλα. Όσοι έφευγαν στην Μέση Ανατολή για να πολεμήσουν και είχαν την ατυχία να τους πιάσουν οι Τούρκοι, τους επέστρεφαν και οι Γερμανοί για παραδειγματισμό τους τουφέκιζαν στα Τσαμάκια (εκεί που σήμερα είναι η πλαζ)

....................................................................................................................................

> Από την οικογένειά μου, είχα τον πατέρα μου (και προπάππο σου Μυρσίνη) , ο οποίος έφυγε να πολεμήσει στην Αλβανία. Γύρισε πίσω μετά από 2 μήνες με κρυοπαγήματα και θραύσματα από όλμο.

.................................................................................................

> Χάσαμε και 2 γείτονες επειδή τους πρόδωσαν Έλληνες. Τους τουφέκισαν κι αυτούς οι Γερμανοί.

.................................................................................................

> Εγώ όλους αυτούς τους μήνες του πολέμου πήγαινα στα χωριά και έκαναν ανταλλαγές. Έδινα μπαχαρικά και μπογιές και έπαιρνα ότι μπορούσε να μου δώσει καθένας. Είχαμε και συσκότιση εκείνο τον καιρό. Κλείναμε τα παραθυρόφυλλα των σπιτιών για να μην φαίνονται τα φώτα από τα αεροπλάνα.

....................................................................................................................................

> Θυμάμαι πως πριν έρθουν εδώ οι Γερμανοί , οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Νεάπολη της Μυτιλήνης, που εκεί βρισκόταν ο ασύρματος. Στην περιοχή Καλαμάρι, στην Επάνω Σκάλα της Μυτιλήνης  στο εργοστάσιο δούλευαν εργάτες οι οποίοι όταν άκουγαν τις σειρήνες έφευγαν να κρυφτούν σε μια σπηλιά που υπήρχε εκεί κοντά. Τώρα εκεί έχει γίνει ο Περιφερειακός δρόμος . Κάποια μέρα μόλις βγήκαν οι εργάτες άρχισαν να ακούγονται πολυβόλα. Επικράτησε πανικός αλλά ευτυχώς δεν σκοτώθηκε κανείς. Μάλλον ήταν για εκφοβισμό.

....................................................................................................................................

> Τα σχολεία εκείνη την περίοδο λειτουργούσαν, αλλά λίγα παιδιά πήγαιναν.

....................................................................................................................................

> Υπήρχε μεγάλη πείνα η οποία κράτησε από το 1941 έως και το 1944. Λείπανε πολλά πράγματα από κάθε οικογένεια, κυρίως το ψωμί, αλλά και άλλα τρόφιμα. Όλα αυτά στην πόλη, γιατί στα χωριά ο κόσμος ήταν λίγο καλύτερα, δεν πεινούσε. Εμείς τρώγαμε χόρτα, γιατί ευτυχώς υπήρχαν πολλά και ελιές. Είχε πολλές ελιές αυτά τα χρόνια που κατά τη γνώμη μου έσωσαν τον κόσμο.

....................................................................................................................................

> Τους Γερμανούς δεν τους φοβόμουνα, μπορεί λόγω ηλικίας . Πήγαινε και σ’ αυτούς και έκανα ανταλλαγές . Έδινα μινιατούρες κονιάκ και έπαιρνα κουραμάνες (ψωμί) και ρύζι.

....................................................................................................................................

> Ο προπάππος σου Μυρσίνη το 1942-43 , πήγε στην Αθήνα για να προμηθευτεί για λογαριασμό του γραφείου αναπήρων, παπούτσια και ρούχα. Όταν γύριζε από Αθήνα με ένα επιταγμένο από τους Γερμανούς καΐκι το , στη Μέση  Ανατολή και κατατάχθηκε στο στρατό , που πολεμούσε τους Γερμανούς.  Επειδή ήταν ανάπηρος πολέμου έμεινε στο στρατόπεδο και δούλευε στη λέσχη. Εκεί βρίσκονταν όσοι   δεν μπορούσαν να πολεμήσουν. Γύρισε στο νησί το 1946. Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που έλειπε, ήμουν προστάτης της οικογένειάς μου.

....................................................................................................................................

> Στη λέσχη στη Χάιφα ο προπάππος σου Μυρσίνη, συνάντησε έναν γείτονά μας, τον κύριο Μανώλη Λαμπαδαρίδη, αν θυμάμαι καλά το επίθετό του. Τον είχανε πιάσει οι Γερμανοί γιατί ήταν στον Σύνδεσμο Αντίστασης. Τον κρατούσαν στην Γκεστάπο και τον βασάνιζαν. Ένα βράδυ μια ομάδα κομάντος  με αρχηγό τον Μίμη Γαληνό (πατέρα του Δημάρχου Μυτιλήνης) τον απελευθέρωσε και τον φυγάδευσαν στη Μέση Ανατολή με υποβρύχιο.

Mυρσίνη Καραδημητράκη - Γ΄ Δημοτικού